.
SGR Madaraka Express
.
Voz na liniji Najrobi – Mombasa
Rečima “Hakuna matata” (na svahiliju: “nema problema”), obraća mi se mlada stjuardesa u vozu na liniji Najrobi – Mombasa, dok već četvrti put za redom prolazi kolicima s kafom, sokovima i sendvičima, i obećava da će mi sledeći put vratiti kusur. Za dve kafe koje u vozu koštaju trista kenijskih dinara, dala sam joj novčanicu od hiljadu, i nakon više od dva sata ponovo dobila odgovor da nema sitnine da mi vrati kusur. Putovanje koje je trajalo pet sati, bližilo se kraju, i momak koji poznaje ovdašnje prilike priskače mi u pomoć. “Otišao sam do nje, namignuo joj i sad će ti vratiti novac”, kaže mi, u šali, “pokušala je da iz tebe izvuče izjavu da ne mora da ti vrati kusur, to se u Keniji ponekad dešava”, i dodaje: “Kada ti se obratila sa “hakuna matata”, trebalo je da joj odgovoriš “hakuna matiti” (”nema grudi”), ili “hakuna matako” (”nema guzu”). Ovakav, šaljiv odgovor obično razbija početak međusobne konverzacije između lokalaca i stranaca u Keniji, a možda bi pomogao i u ovom slučaju”.
Tekst i fotografije, deo su nove knjige u pripremi, i zaštićeni su Zakonom o autorskim i srodnim pravima: Službeni glasnik Republike Srbije, br. 104/2009 i 99/2011. Nije dozvoljeno kopiranje, niti objavljivanje teksta, delova teksta, i fotografija, bez dozvole autora.
Železnička stanica Najrobi – 2017. godine proradila je 485 kilometara duga, nova železnica na liniji između Najrobija i Mombase, koju su sagradili Kinezi. Voz SGR Madaraka Express putuje brzinom od oko 100 km/h, sve vreme prateći liniju granice Kenije i Tanzanije © Ivana Dukčević
Masala chips (krompirići u masala sosu), na Železničkoj stanici Najrobi © Ivana Dukčević
Stjuardesa u vagon-restoranu voza Madaraka Express © Ivana Dukčević
Železnicu je podigla kineska kompanija, zbog čega se iznad izlaza iz svakog vagona, iznad displeja nalaze kenijska i kineska zastava © Ivana Dukčević
Baobab, iz voza © Ivana Dukčević
U vagonu prve klase, voza SGR Madaraka Express – linija voza ista je kao ona koju su Britanci podizali u njihovoj koloniji (Uganda-Mombasa Railway). Za vreme izgradnje, između marta i decembra 1898, na području današnjeg Nacionalnog parka Tsavo (ili Cavo), tokom noći, par lavova koji su dobili naziv Tsavoanski (ili Cavoanski) ljudožderi (engl: Tsavo Man-Eaters), napadali su šatore u kojima su spavali radnici i ubijali ih, što je dovelo do masovnog napuštanja gradilišta. Gradnja je nastavljena tek kada je nadzornik projekta, potpukovnik Džon Henri Paterson, uspeo da ih ubije. Godine 1907, Paterson je iskustva opisao u knjizi “The Man-eaters of Tsavo”, Prema ovim događajima, snimljen je film “Gospodari savane”.
Kraj vožnje na Železničkoj stanici u Mombasi © Ivana Dukčević
Pogled iz voza na Nacionalni park Tsavo (Cavo) – baobab © Ivana Dukčević
Kenija, iz voza © Ivana Dukčević
Baobab, iz voza, iza mutnih prozora © Ivana Dukčević
Voz Najrobi – Mombasa…
Baobab, iz voza © Ivana Dukčević
Plantaža ananasa, iz voza © Ivana Dukčević
Iz voza © Ivana Dukčević
Železnička stanica Najrobi © Ivana Dukčević
Mapa rute voza SGR Madaraka Express, od Najrobija do Mombase (u delu trase kod mesta Emali, po lepom vremenu, u daljini može da se vidi najviša planina Afrike, Kilimandžaro) © Ivana Dukčević
Vozna karta za vagon prve klase, košta 3000 ksh, što je oko 20 evra / Za ime na karti ima mesta za 4 slova, a za prezime, za jedno slovo 🙂 što je dovelo do kratkotrajne zabune, jer je ime još jednog putnika bilo Ivan © Ivana Dukčević
Zgrada železničke stanice Najrobi – natpis na engleskom i na svahiliju © Ivana Dukčević
Stjuardesa u vozu – kolica sa hranom i pićem, nalik onim u avionu © Ivana Dukčević
Meni u vagon-restoranu (150 ksh = 1 evro) © Ivana Dukčević
Natpis na engleskom, i na svahiliju © Ivana Dukčević
Voz Madaraka Ekspres, saobraća između Mombase i Najrobija tri puta dnevno, i putovanje traje između pet i šest sati. U vozu postoji prva i druga klasa, i vagon-restoran, i svi natpisi su na engleskom i na svahiliju. Polaskom iz Najrobija ka istoku, oprilike nakon prve trećine rute i u blizini regije drugog najlepšeg Nacionalnog parka Kenije koji nosi naziv Amboseli, po lepom vremenu iz voza u daljini može da se vidi najviša planina Afrike, vulkan Kilimandžaro (Kilimanjaro, 5895 m). Konusna “bela planina” (reč “kilima” na svahiliju znači “planina”, dok reč “ndžaro” na kičaga jeziku znači “belo”) sa snežnom kapom na vrhu, udaljena je oko sedamdeset kilometara od rute voza, i nalazi se na samoj granici, u Tanzaniji. Na poslednjoj deonici pre nego što stigne u Mombasu, voz prolazi po sredini trećeg najveličanstvenijeg nacionalnog parka Kenije, Tsavo (ili Cavo), na mestu gde su se nemili događaji opisani u filmu, desili. Pred sumrak, na delu rute gde su šine voza delimično izdignute iznad afričkog krajolika, iz voza smo na nekoliko mesta videli krda slonova i žirafe. Iako smo već posetili dva nacionalna parka, i dva dana proveli u posmatranju životinja, većina nas i dalje je između drveća baobaba, akacija i velikog žbunja, kroz musave prozore voza koji sa spoljne strane nisu skoro bili prani, očima tražila stanovnike afričke savane.
Pogled kroz prozor, na baobabe i Nacionalni park Tsavo (Cavo) © Ivana Dukčević
Pogled iz voza – termitnjak © Ivana Dukčević
Pogled iz voza – afričko selo, među baobabima © Ivana Dukčević
Naš mali prijatelj iz voza 🙂 © Ivana Dukčević
Železnička stanica Mombasa © Ivana Dukčević