Nedaleko od Rimske Agore, tik do malene ulice Vironos nazvane po britanskom pesniku Lordu Bajronu – velikom pokloniku antičke grčke kulture i zagovorniku grčke nezavisnosti od turske vlasti, smestio se Lisikratov spomenik (Spomenik Lisikratu), jedan od prvih javnih spomenika na svetu (IV vek p. n. e). Gospodin Lisikrat, imućni mecena i sponzor pesničkih takmičenja na obližnjem Dionisijevom teatru, podigao je ovaj spomenik samom sebi, nakon što je dobio bronzani tronožac, nagradu za najbolji pesnički tim koji je sponzorisao. Tronožac je nekada zaista i bio postavljen unutar spomenika, međutim odavno ga više nema.

.

Ukoliko od spomenika krenete ulicom Lisikrata ka glavnoj ulici koja vodi oko starog dela grada (Leoforos Vasilisis Amalias), preko puta nje videćete veliku travnatu površinu na kojoj se nalaze ostaci Hrama Olimpijskog Zevsa, najvećeg hrama Atine u korintskom stilu čije je podizanje od početka pratila zla sudbina. Naime, svaki put kada bi završetak radova bio na samom kraju, požar ili zemljotres više puta su zaustavljali gradnju. Tek za vreme rimske okupacije hram je najzad dovršen. Ispred ulaza u kompleks još uvek stoji rimska Hadrijanova kapija (II vek nove ere), nekadašnji ulaz u rimski stambeni deo antičke Atine.

.

.

.

.

Lisikratov spomenik i akropoljska stena, vide se kroz luk Hadrijanove kapije © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Plaka, ulica Vironos (Bajronova), kod Lisikratovog spomenika © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Hadrijanova kapija © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Hram Zevsa Olimpijskog © Ivana Dukčević

.

.

.

Anafiotika

(Αναφιώτικα)

.

Na samoj kosini akropoljske stene – njenom severoistoku, iznad Plake u podnožju, sredinom XIX veka u Atinu su krenuli da stižu stanovnici malenog kikladskog ostrva Anafi (u neposrednoj blizini poznatijeg ostrva Santorini). Po nalogu prvog grčkog kralja (Oto Fridrih Ludvig Grčki I), ovi ostrvljani – po zanimanju graditelji i kamenoresci preseljeni su u prestonicu kako bi pomogli podizanje kraljevske palate (danas – Parlament Grčke). Stanovnici Anafija, zidali su svoje nove kuće da liče na one odakle su došli – u tipičnom kikladskom stilu (bele, sa vratima i prozorima jarkih boja), zbog čega je čitav kraj po njima prozvan – Anafiotika.

.

Tokom 1922, Anafiotiku su naselile i izbeglice iz Male Azije, za vreme čuvene „razmene stanovništva“ između Grčke i Turske. Sredinom XX veka, zbog dodatnih arheoloških iskopavanja Akropolja mnoge kuće Anafiotike su porušene i danas ih je ostalo samo 45. Malene kuće smeštene strmo iznad Plake, udaljene ne više od nekoliko minuta hoda od centra gradske vreve sa predivnom panoramom na Atinu, vremenom su otkrili i turisti. Šetnjom sokacima na samom obronku stene, između ostarelih belih kuća, krošnji limunova i puzavica cvetnih bugenvilija, uzanim stepeništima i prolazima do kuća, nastale su neke od najromantičnijih fotografija ovog zaboravljenog kraja tako blizu, a tako daleko od centra.

.

.

.

.

Pogled na Atinu sa vrha Anafiotike © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Anafiotika © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Anafiotika i Akropolj © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Grafiti Anafiotike

.

.

.

.

.

Keramikos

(Κεραμεικός)

.

Iako uvrnuto zvuči da groblje može biti deo turističke ponude, u ovom slučaju ono to jeste. Ipak, nije reč o tek „običnom“, već antičkom atinskom groblju Keramikos iz V i IV veka pre nove ere. Nadgrobni spomenici sa interesantnim reljefnim prikazima života i želja starih Atinjana, članova njihovih porodica i zanimanja, kao i dekorativne keramičke urne (lekitos), uvešće vas u jedan drugi svet u kojem je nekada davno, pojam smrti imao nešto drugačije značenje. 

.

.

.

.

 

Antičko groblje – Keramikos © Ivana Dukčević

.

.

Između arheološkog nalazišta Keramikos i Plake, na putu ka samom centru proći ćete kroz deo grada koji nosi naziv Monastiraki. Starinske radnje zaboravljenih zanata pripojene današnjoj buvljoj pijaci – limene džezve i zvona, antikvarnice starog nameštaja, ručno izrađene kožne sandale i torbe, prodavnice sa šahovskim figurama ili lutkama (osmanlijskog) pozorišta senki Karađoz poreklom iz Turske, i komadi isečenog kokosa na tezgama za usput – kao na Istoku, možda će vam pružiti ideju za kupovinu nekih manje uobičajenih suvenira Grčke. Osim zanimljivih radnji, u novije vreme u Monastirakiju možete pazariti i kinesku, kao i indijsku robu.

.

Kraj Monastiraki važi za jedno od mesta u Atini gde u mnogobrojnim tavernama možete probati specijalitete domaće kuhinje, kao što su grčka musaka, giros i salate. Nadomak trga Monastiraki, u blizini jedine preživele džamije iz perioda osmanlijske okupacije (Džamija Tzisdarakisa, XVIII vek) i zgrade metro stanice Monastiraki, nalazi se crkvica Pantanassa (X vek) u čijem se zaleđu smestio Bajraktaris. Kao jedno od najboljih mesta tradicionalne kuhinje u Atini (musaka, giros i suvlaki), i sami lokalci preporučuju čuvenu Tavernu Bajraktaris – Ταβέρνα Mpaïraktarēs, sa dugom tradicijom (prvi od nekoliko restorana otvoren je 1879. godine). Najveći lokal ove familije, na tri sprata sa baštom, nalazi se upravo trgu Monastiraki, i ima sve preporuke. Tokom dana i večeri, a naročito u vreme praznika kod Bajraktarisa je prilično živo – uz živu muziku!

.

.

.

.

.

Monastiraki, centralni skver sa Džamijom Tzisdarakisa (na turskom: Cizderiye Camii), turskog namesnika u Atini iz XVIII veka © Ivana Dukčević

.

.

.

.

 

 

Monastiraki, Taverna Bajraktaris © Ivana Dukčević

.

.

.

.

 

 

Monastiraki, grčka musaka sa tikvicama i patlidžanom u Taverni Bajraktaris © Ivana Dukčević

.

.

.

.

 

 

Monastiraki, buvlja pijaca © Ivana Dukčević

.

.

.

.

 

 

Monastiraki, buvlja pijaca © Ivana Dukčević

.

.

.

.

Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka, Atina Grčka