U Bibliji je zapisano da je 3600. godine pre nove ere, Veliki potop zbrisao sva živa bića s lica Zemlje. Pre nemilog događaja, prema legendi, Noje je sagradio Arku i u nju smestio po par od svake vrste životinja i članove svoje porodice – jedine preživele nakon povlačenja vode. Nekoliko vekova pre stvaranja Biblije, priče i poeme o Potopu, bile deo predanja gotovo svake državice stare Mesopotamije, na području današnjeg Bliskog istoka. Najpoznatiji od svih, bio je vavilonski Ep o Gilgamešu, nastao iz još starijih sumerskih pesama, za koji se smatra da je bio osnova potonje priče o Potopu. Ovu priču, preuzeli su pisci Biblije i uobličili je nekoliko vekova kasnije.

Zbog činjenice da je priča o Potopu oduvek postojala u usmenom i u pismenom predanju mesopotamskih naroda, grupa naučnika je početkom XXI veka, uspela da dokaže da je između 10.000. i 8000. godine pre nove ere, na području istočnog Mediterana, otapanjem ostatka lednika (nakon Ledenog doba) ili elementarne nepogode, došlo do podizanja nivoa mora koje je trajno promenilo reljef ovog dela sveta. Najveća promena nastala je na mestu koje danas uzimamo kao granicu između Evrope i Azije – moreuz Dardaneli, Mramorno more i moreuz Bosfor, koji su do podizanja nivoa mora bili spojeni u jedno jedinstveno kopno. Samim tim, i nešto severnije Crno more, u stvari je bilo potpuno odvojeno, slatkovodno jezero. Kada se nakon „potopa“, nivo Sredozemnog mora podigao, u najnižim delovima kopna severnog Egeja, slana morska voda je prodrla do “Crnog jezera”, formirajući moreuze Dardaneli i Bosfor, i podižući nivo jezera za oko jednu trećinu (taman toliko koliko je danas Crno more, nekada jezero, slano).

Boraveći na obalama Crnog mora, i sami ćete primetiti nekoliko stvari koje se ne uklapaju u tipični, mediteranski morski pejzaž. Osim mora koje je prilično tamno i čiji su plićaci najčešće rečno zelene boje, na dugim, peščanim plažama, umesto palmi najčešći su hrast i drugo listopadno drveće. Čak i školjke i puževi koji se mogu naći u plićacima, nalik su rečnim vrstama. Takođe, zbog niskog stepena saliniteta i severnijeg položaja, Crno more je tokom zime često zaleđeno, a vazdušne temperature njegovih priobalnih mesta često se spuštaju ispod nule.

U špiljama rta pronađeni su ostaci naseobine iz perioda praistorije, ali i Tračana, Rimljana, Vizantije i Turaka, koji se mogu videti u najvećoj dostupnoj pećini pretvorenoj u muzej. Na rtu postoje i ostaci tvrđave, nekoliko grobnica i (skoro do temelja) porušenih ranohrišćanskih crkvi. Za ovaj rt vezane su i mnoge legende iz istorije Bugarske, kao ona iz turskog perioda, o mladim devojkama koje su radije skakale s visokih stena (60 – 70 metara) u more, nego da prihvate islam. Predeo oko rta Kaliakra, proglašen je nacionalnim parkom. Okolina rta bila je stanište jedne vrste foke, tri vrste delfina i nekoliko vrsta ptica, čiji se broj na žalost zbog zagađenja, nezakonitog lova i ribolova, ali i uznapredovalog turizma, sve više smanjuje.